محیط زیست و منابع طبعی تامین کننده­ی بسیاری از نهاده های تولید هستند و فرآیند تئولید علاوه بر خروجی های مطلوب (کالاهای مصرفی)، خروجی های نامطلوب یعنی آلاینده های محیط زیست را نیز به همراه دارد. در صورتی که میزان این خروجی ها کنترل نشود و نامتناسب باشد، خسارات حاصل از این خروجی­های ناملوب بیشتر از منافع تولیدات مطلوب خواهد بود، به نحوی که هزینه های ناشی از صدمات وارده شده به محیط زیست خسارات جبران ناپذیری را ایجاد می کند و توسعه پایدار را با مخاطره­ی جدی مواجه می سازد. بنابراین توسعه اقتصادی مستلزم حفاظت از محیط زیست به طور همزمان با رشد و توسعه اقتصادی است که در مفهوم توسعه پایدار قابل بیان می باشد. هم زمان با اين که هدف اصلي بسياري از سياست­هاي اقتصادي، دستيابي به سطح رشد اقتصادي بالاتر مي­باشد، مخاطرات زيست محيطي ناشي از فعاليت­هاي اقتصادي به يک موضوع بحث بر انگيز تبديل شده است. به توجه به اين موضوع طي دهه­هاي اخير، برخي از طرفداران محيط زيست[1] از ديدگاه شکست بازار با تجارت آزاد و رشد اقتصادي مخالفت مي­کنند و دخالت دولت­ها را ضروري مي­دانند. از طرف ديگر، برخي نيز معتقدند براي دستيابي به محيط زيست سالم­تر و همچنين ريشه کن کردن فقر، رشد اقتصادي لازم مي­باشد. بنابراين موضوع تعارض ميان رشد اقتصادي و کيفيت محيط زيست به يکي از مهمترين موضوعات در حوزه­ي اقتصاد محيط زيست تبديل شده است.

[1] Environment